Budist rahiplikten İbiza’da parti organizatörlüğüne uzanan bir hayat: İspanyol bir çocuğun kendini bulma hikâyesi

Osel Hita Torres, Tibet’in ruhani lideri Dalai Lama ile tanıştırılıp, Tibetli bir Budist rahibin reankarnasyonu olduğu ilan edildiğinde, şimdi yeni yürümeye başlamış bir bebekti.

Osel 1985’te, İspanyol hippi bir çiftin çocuğu olarak dünyaya geldi.

Tibetli karizmatik Budist rahip Lama Yeshe ile İbiza’da tanıştıktan sonra Budist olan çift, Lama Yeshe’yi guruları (öğretici, pir) olarak kabul etti.

Lama Yeshe öteki rahiplerden farklıydı. Klâsik olmayan ve eğlenceli biçimiyle, 1970’lerde Budizmi Batı dünyasında yayan birinci insanlardan biriydi.

Osel, o doğmadan bir yıl evvel hayatını kaybeden Lama Yeshe ile hiç tanışamadı. Lakin Yeshe, Osel’in ömrünü benzerine az rastlanır bir formda değiştirdi.

Tibet Budizminde, büyük ustaların, dünyada Budizmi yayma misyonlarına devam edebilmek için, nerede ve kimin bedeninde reenkarne olabileceklerini (spiritüel inanışlara nazaran ruhun tekrar bedenlenmesi) seçebildiklerine inanılır.

Lama Yeshe’nin vefatından sonra, baş müridi Lama Zopa, ustasının bir Batılı olarak tekrar Dünya’ya gelmekte olduğuna dair hayaller görmeye başladı. Ve İspanya’da, 18 aylık olmasına karşın alışılmadık formda sakin ve dingin olan Osel’i tanıdığında, ustasını yine bulduğuna inandı.

Bu kendi ağzından, Osel’in kıssası…

1970’lerde Lama Yeshe ve baş müridi Lama Zopa İbiza’ya gitmiş ve ebeveynlerim de onlarla orada tanışmıştı.

Ziyaretleri sırasında anne ve babam Lama Yeshe’den çok etkilenerek, İspanya’nın güneyine taşınma ve buradaki Alpujarra Dağları’nda bir “inziva merkezi” açmaya karar vemişler. Daha sonra Tibet’in ruhani lideri Dalai Lama’yı da buraya davet etmişler.

Dalai Lama geldiğinde, Tibet’e benzettiği bu bölgeden çok etkilenmiş ve buraya Tibetçe’de “temiz ışığın yeri” manasına gelen O Sel Ling ismini vermiş.

Ben de adımı buradan alıyorum. Bu ziyaretten birkaç yıl sonra dünyaya geldim ve ailem bana Osel ismini verdi.

Ailemin “usta” olarak gördüğü Lama Yeshe ise ben doğmadan 11 ay evvel ölmüştü.

Ben doğduğumda müritleri hâlihazırda Lama Yeshe’nin reenkarne olduğu kişiyi arıyordu ve baş müridi Lama Zopa beni şimdi 14 aylıkken gördüğünde, o kişi olabileceğimi düşünmüştü.

Birkaç ay sonra, imtihana doğal tutulmak üzere Hindistan’a götürülmüşüm.

Ayrıca daha evvel görmediğim insanları ve yerleri de hatırlıyor ve tanıyordum.

Sonunda beni Dalai Lama’yla tanıştırdılar ve o benim Lama Yeshe’nin reenkarnasyonu olduğumu resmi olarak onayladı.

Bu ilan edildiğinde düzenlenen merasime binlerce kişi katıldı.

Henüz yalnızca iki yaşındaydım. Bir tahta oturup yüzlerce rahip ve müridi kutsamak zorunda kaldım.

Sonra üç yıl süren bir cinse çıkarıldım. Lama Yeshe’nin dünyanın dört bir yerinde kurduğu Budist Dharma merkezlerini ziyaret ettim.

Altı yaşıma bastığımda Hindistan’ın güneyinde Karnataka’daki Sera Jey manastırına götürüldüm ve orada Lama Yeshe üzere bir rahip olmak üzere eğitime başladım.

Tüm bu süreçte ailemden uzaktaydım. Bana rahipler bakıyordu lakin bu beşerler daima değişiyordu.

Ebeveynlerimi çok az gördüğüm için onlarla çok güçlü bir duygusal bağım olmadığını hissediyordum.

Büyüyen isyan

Büyürken maruz kaldığım baskı katlanılamaz boyuttaydı. Buna bir çocuk olarak çok sıkıntı dayanıyordum.

Bazen öbür çocuklarla oyun oynamama müsaade veriliyordu lakin Lama Yeshe’nin reenkarnasyonu olduğum için bana farklı davranıyorlardı. Öbür çocukların bana dokunmasını ya da bana, beni etkileyebilecekleri kadar yakınlaşmalarını istemiyorlardı.

Müzik, oyunlar ve televizyon konusunda da tıpkı baskılar geçerliydi. Tüm bunlar “dikkat dağıtıcı” kabul ediliyordu. Manastırdaki ömür yalnızca eğitim ve meditasyondan ibaretti.

Manastıra gelip beni görmek isteyen çok fazla kişi oluyordu. Her gün yaklaşık 40 dakikamı bu ziyaretlere ayırıyordum. Bunlar o vakitler dış dünyayla olan tek bağımdı.

Ziyaretçilerim bazen bana gizlice, manastırda yasak olan eşyalar getirirlerdi – Batı müziği kasetleri ve CD’leri üzere şeyler…

Bunlar ortasında Tracy Chapman kasedi, Linkin Park, Limp Bizkit CD’leri ve ünlü İspanyol küme Estopa’nın plağı da vardı.

Bunları odamda ya da banyoda gizlice kulaklıkla – ki kulaklık da yasaklı eşyalar ortasındaydı – dinlerdim. Bunları saklamak zorundaydım zira bulurlarsa elimden alırlardı.

Bu müzikleri anlamam biraz vakit aldı. Linkin Park’ı birinci dinlediğimde “Bu müzik değil, yalnızca gürültü” diye düşünmüştüm.

Ama yavaş yavaş müziklerdeki kelamlara yakın hissetmeye başladım. Örneğin müziklerdeki “anlaşılmama” hissiyle özdeşlik kurabiliyordum. Ben de anlaşılmak, yalnızca olduğum kişi olarak sevilmek, tanınmak istiyordum.

Ama manastırdakilerin benim gerçekte kim olduğumu bilmek istemediklerini hissediyordum. Ailem de dahil herkes benden bana biçilen rolü oynamamı istiyordu.

Özgürlüğün tadı

Büyüdükçe isyankârlaştım ve manastıra daha da fazla kaçak eşya sokmaya başladım. 16 yaşıma geldiğimde iki bilgisayarım, bir boks torbam ve gitarım vardı. Bunlar bana dışarıdaki hayatın bir modülü olduğum hissini veriyordu.

Bir oburunun reenkarne hâli olduğuna inanılan çok yakın bir arkadaşım vardı ve bu kaçak eşyaları onunla paylaşıyordum. Onda da Britney Spears’ın bir konserinden bir görüntü vardı ve oradaki dansları taklit ediyorduk. Dans etmeye dair bu görüntüden öbür bir referansımız yoktu, o yüzden bu görüntüyü bulduğumuzda çıldıracak üzere olduk. Görüntüyü bana bir haftalığına ödünç verdi ve sonra kendi ortamızda bir dans müsabakası yaptık. Çok komikti ve çok eğlenmiştik.

O yaşlarda Batılı eğitim almam gerektiğine ikna olmuştum.

Manastırdakilere “Ben bir Batılı olarak doğdum ve bunun bir nedeni olmalı. Sanıyorum ki Lama Yeshe Batılılarla daha derin bir düzlemde bağ kurmak, Batı psikolojisi ve ömür stilini anlamak istiyordu” dedim.

Onları iki aylığına İspanya’ya gidip burada bir lisedeki olağan çocuklarla eğitim görmem ve ailemle kalmam için ikna ettim.

Oraya gittiğimde adımı, kimsenin kimliğimi öğrenmemesi için, Nicolas olarak değiştirdim.

Yaşadığım kültür şoku çok büyüktü.

Okulda beni şoke eden birinci şey, çocukların büyüklere karşı saygısızlıklarıydı. Tibet kültüründe aileler ve öğretmenler kutsaldır. Ailemiz bize hayat verir, öğretmenlerse bilgelik. Hatta üzerinde öğrenebileceğimiz rastgele bir şey yazılı bir kağıt bile kutsaldır.

Sosyal olarak da çok büyük bir değişimdi. Okuldaki birinci üç haftamda her gün zorbalığa maruz kaldım. Ancak umursamadım. Aslında memnundum zira öteki çocukları güldürdüğümü düşünüyordum. Zorbalığın ne olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu. Yalnızca beşerlerle münasebette olduğumdan dolayı memnundum.

Zamanla başka çocuklar beni sevmeye başladılar zira rol yapmadığımı, samimi olduğumu anladılar. Çok saf, çok zararsızdım.

O iki ayda birçok şeyi birinci kere denedim.

İlk keşiflerimden biri motosikletlerdi. Benim için bu tam bir özgürlüktü. Adada istediğim her yere, kendi başıma gidebiliyordum.

Bir kızı da birinci kere o vakit öptüm, harikaydı. Arkadaşımdı ve onu öptüğümde cennetteymişim üzere hissettim. İki hafta boyunca memnunluktan uçtum.

Dönüm noktası

İspanya’da ailemle geçirdiğim o müddet bana manastır eğitiminin beni ne kadar narsisist ve kendi odaklı birine dönüştürdüğünü görme fırsatı verdi.

Kardeşlerim benimle vakit geçirmek istemiyordu. Birbirlerine çok bağlılardı lakin ben bundan bir hisse alamıyordum. Bu beni derinden etkiledi.

Gerçek kendimi bulmam ve başka beşerlerle münasebet kurabilmeyi öğrenmem gerekiyordu.

İbiza’dan geri döndüğümde, manastırda sonsuza kadar kalmayacağıma çoktan karar vermiştim.

Kendi kendime “18 yaşıma girdiğimde kimse beni durduramaz. O vakit özgür olacağım” dedim.

18. yaş günüm için yine İspanya’ya gitme müsaadesi istedim ve kabul ettiler.

Ve 18 yaşıma girdiğimde artık yasal olarak reşittim. Onlara geri dönmeyeceğimi söyledim.

Çok hayal kırıklığına uğradılar. Sonraki bir yıl, geri dönmem için baskı yapan birçok mektup aldım.

Bu başa çıkılması sıkıntı bir histi zira insanların memnun olmasını istiyordum. Fakat tüm bu süreçte fark ettiğim şeylerden biri de başka insanların mutluluğunun sorumluluğunun bende olmadığıydı.

Bu yüzden kendime şöyle dedim: Hayat benim hayatım, kendi hayatımı yaşamalıyım ve bu benim hakkım.

Radikal değişim

Manastırı büsbütün terk etmek çok büyük bir şoktu. Gerçek hayata dair hiçbir şey bilmiyordum.

Daha evvel hiç çıplak bir bayan görmemiştim. Bu yüzden İbiza’daki birinci günlerimden birinde annem beni nüdist plajına (çıplaklar plajı) götürmenin güzel bir fikir olduğunu düşünmüştü.

Beni yarım saatliğine plaja bıraktı. Tam olarak şoktaydım, ne yapacağımı bilmiyordum. Soyunamazdım, çıplaklığa dair çok dar görüşlü olan bir kültürden geliyordum. Nereye bakacağımı bilemiyordum, bu yüzden daima yere baktım. Çok rahatsız olmuştum.

Sonra annem o akşam beni bir gece kulübüne götürdü. Giriş fiyatımı ödedi ve içeriye kendi başıma girmeme müsaade verdi.

Çok gürültülüydü ve o kadar kalabalıktı ki hareket edemiyordum. 2003 yılıydı ve beşerler içeride sigara içiyordu. Nefes alamadım.

Havalı görünmek için alkol aldım, bir yudum içtim ve neredeyse ölüyordum. Kabus üzereydi.

Sonunda konuta geri döndüğümde anneme beni bir daha nüdist plaja ya da bir kulübe götürmemesini söyledim.

Ama yavaş yavaş oradaki hayat stiline adapte olmaya başladım. Bir mühlet sonra partilere daha çok gitmeye başladım, parti organizatörleriyle tanıştım ve İbiza’da kendi trans (müzik) partilerimi düzenlemeye başladım. Biraz yaramaz, “haylaz” bir çocuk olmuştum.

O devirde Budist toplulukla hâlâ iletişimdeydim fakat kendi yolumu bulmak için çok da yakın olmak istemiyordum. Kendi karakterimi bulmalıydım, kim olduğumu bilmiyordum.

Sonrasında, evvel Kanada’da sonra da Madrid’de sinema okudum. Bundan sonraki 10 yıl birçok macera yaşadım. Seyahat ettim, birçok beşerle tanıştım, çılgınca şeyler yaptım. Hatta bir müddet sokaklarda bile yaşadım.

Çok şanslıydım zira beşerler bana daima çok kibar davrandı. Fakat yeniden de kendimi çok tehlikeli durumlara soktuğum da oldu.

Aşık oldum ve 32 yaşımda baba oldum. Baba olmayı çok sevdim. Şahsen baba olarak oğluma farklı bir şeyler, benim sahip olduklarımdan daha uygununu sunabilmek, onunla sağlıklı bir bağımın olması çok kıymetli.

Şanslıyım ki oğlum çok keyifli ve uyumlu bir çocuk.

Uzun yıllar boyunca Lama Yeshe’nin reenkarnasyonu olduğuma inanmadım. Kitaplarını okumaktan ya da öğretilerini izlemekten kaçındım zira gerçek kişiliğimi bulmak istiyordum.

Ama sonunda onun otobiyografisini alıp derinlemesine incelediğimde şok oldum zira kendimi onunla özdeşleştirebileceğim çok şey buldum.

Şüpheyle geçen uzun yıllar sonunda, bugün ikimizin ortasında kesintisiz zihinsel bir akış olduğunu görüyorum.

Şimdi kendi kendimi eğitmeye devam ediyorum. Dünyanın dört bir yanındaki Dharma merkezlerine konuşmalar veriyorum, inzivalar düzenliyorum. Fakat bu kere bunu kendim olarak yapıyorum, artık kim olduğumu biliyorum.

Bu makale BBC Dünya Servisi radyosunun Outlook programından yazıya dökülmüştür. Programı BBC Sounds uygulaması üzerinden dinleyebilirsiniz.